Podobno charakter danego społeczeństwa można scharakteryzować na podstawie obserwacji przestrzeni, w której ono żyje. Zagospodarowanie, wystrój, dbałość, gusta, poczucie smaku – to wszystko wiele mówi na temat ludzi, którzy swoje jestestwo wyrażają właśnie poprzez tego typu „inicjatywy przestrzenne”. Co ciekawe, w wielu przypadkach jest to działanie zupełnie nieświadome.
To znaczy, ludzie kreując wygląd danej przestrzeni, nie zdają sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo wyrażają w tym procesie samych siebie. Przykładowo, jeżeli sposób zagospodarowania danego terenu sprawia wrażenie przestronności i zostawia pole do wyobraźni, to jest to wyraźna przesłanka ku temu, iż społeczeństwo zamieszkujące ten rejon ceni sobie wolność i poczucie posiadania pewnej perspektywy. Z kolei minimalizm w kreacji przestrzennej, proste kształty i adaptacje, nieskomplikowane wzory i niewielki nacisk na szczegóły – to wszystko świadczy o umiłowaniu porządku i prostoty.
Niemniej jednak, najczęściej zauważalną skłonnością, uwidaczniającą się podczas procesu zagospodarowywania danego terenu, jest dążenie do kontaktu z naturą i zgodnego z nią życia. Słowem, powrót do korzeni. To właśnie dlatego jesteśmy tak przychylni zazielenianiu przestrzeni, tworzeniu parków i zielonych skwerów.